"Ήθελα να μπω στη ψυχή σου. Και εσύ στη δική μου. Από την πρώτη ματιά που ανταλλάξαμε στην πρώτη μας συνάντηση. Ένιωσα ότι πίσω από το χαμογελαστό πρόσωπο κρύβεται καλά μια διαλυμένη καρδιά. Και το μόνο που ήθελα ήταν να της ξανα κολλήσω τα κομμάτια και να την γεμίσω αγάπη. Γιατί αυτό είχε ανάγκη. Αγάπη και σιγουριά. Πάλεψα να σου δείξω ότι δεν είναι όλος ο κόσμος ίδιος. Ότι διαφέρουμε. Λίγοι μεν αλλά υπάρχουμε. Υπάρχουμε για να συναντηθούμε κάποια στιγμή ανάμεσα στα συντρίμμια μας. Για να μπορέσουμε ξανά να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε πραγματικά. Κάποιες στιγμές, λίγες θα ομολογήσω, πολύ λίγες αφηνωσουν να σε παρασύρει η γοητεία του άγνωστου, του καινούργιου που είχε μόλις ξεκινήσει. Έπειτα επέστρεφες στο καβούκι σου που κάποιοι είχαν φροντίσει επιμελώς να το κουβαλάς, άθελά σου, για μια ζωή. 

Αλλά ήμουν εκεί. 

Είμαι ακόμα εκεί. 

Αγωνίζομαι για να μπορέσω να πραγματοποιήσω αυτό που ένιωσα τη στιγμή που σε πρώτο αντίκρισα. Να σε "γεμίσω" αγάπη. Για να μπορέσεις να ξανα πιστέψεις στον εαυτό σου και στο ότι μπορεί να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Και για τους δυο μας. Η μικρή διαδρομή που έχουμε διανύσει είχε πολύ ανηφόρα, στιγμές λύπης και συγκρούσεων και πολύ λίγες στιγμές ευτυχίας. 

Αλλά ήμουν εκεί. 

Είμαι ακόμα εκεί. 

Για να καταφέρω να σου δείξω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν με ολη τους τη ψυχή, με όλο τους το "είναι". Ότι μπορούν να αγαπήσουν έναν "άγνωστο" χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Γιατί απλά θέλουν... Γιατί και οι ίδιοι έχουν μείνει μόνοι στη ζωή τους άσχετα αν πάντα ήταν περιτριγυρισμένοι από κόσμο, γιατί και η δική τους καρδιά έχει γίνει χίλιες φορές μικρά κομμάτια και αναγκάστηκαν να την συναρμολογήσουν μόνοι τους γιατί απλά δεν βρέθηκε κάποιος στο διάβα τους να τους αγγίξει εκείνες τις ευαίσθητες χορδές που κάνουν την καρδιά να ξανά βρει το κουράγιο να συνεχίσει να αγαπά. Τα κατάφεραν όμως. Κατάφεραν να βγουν πιο δυνατοί. Όχι πιο σκληροί, πιο δυνατοί. Όσο και να κομματιάστηκε η καρδιά τους δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους να επιτρέψουν σε κανέναν να  κομματιάσει τις αξίες και τα πιστεύω τους. Μόνο την καρδιά τους. Το ξέρω. Το έχω ζήσει.

Αλλά ήμουν εκεί.

Είμαι ακόμα εκεί.

Ζω με το "εκεί". Τώρα που το "εδώ" είναι διαφορετικό παλεύω ακόμα. Παλεύω να επιστρέφω στη ζωή σου από το περιθώριο που με τοποθετείς επειδή φοβάσαι ότι δε θα καταλάβω. Παλεύω να ανοίγω την πόρτα που κλείνεις τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες σου θέλοντας να προστατευτείς για να μη μπορεί κανείς να σε πληγώσει. Ξανά. Παλεύω. 

Γιατί απλά είμαι εδώ.

 Ειμαι ακόμα εδώ.

Μέχρι τι στιγμή, που στα μάτια που αγάπησα από την πρώτη στιγμή, δω ότι έχει χαθεί εκείνος ο ξεχωριστός τρόπος που με κοιτάνε. Κοιτάνε τη ψυχή μου και μου επέτρεπαν να κοιτάζω τη δική σου!

Μέχρι τότε θα είμαι εδώ.

Ότι κι αν συμβεί."

 

 

|Κείμενο που έφτασε στο μέιλ. Ο συντάκτης του δεν θα ήθελε να αναφερθεί το όνομά του. Το Χωρίς Γόμα σέβεται την επιθυμία του. Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη έτσι κι αλλιώς|