Χωρίς Γόμα

  Γιώργος Λ. Οικονόμου   ΒΑΡΔΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ θέλω να μιλήσω για τις γυναίκες αυτές που πέρασαν όλο το βράδυ ξάγρυπνες κρατώντας σ’ ένα κρεββάτι νοσηλείας το χέρι ενός μοναχικού ανθρώπου και το πρωί πριν τον αφήσουν έσκυψαν και τον φίλησαν με συμπόνια γιατί είδαν από κοντά πόσο αγώνα έκανε τον θάνατο να ξεγελάσει για μια ακόμα φορά Για τις γυναίκες που όταν φτάσουν σπίτι θα το ξεχάσουν όλο αυτό και θα πιαστούν με τα καθημερινά γιατί η ζωή δεν σε ρωτάει πόσο θάνατο είδαν τα μάτια σου αλλά αν έχεις τη δύναμη παρ’ όλα αυτά να συνεχίσεις     ΑΥΤΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ Τι όμορφα που ζουν οι αγαπημένοι μες στις φωτογραφίες κι ας στάθηκε σκληρός ο χρόνος μαζί τους αυτοί εξακολουθούν να σηκώνουν ψηλά το ποτήρι αφήνουν το χαμόγελό τους ακέραιο φέρνουν μια στροφή στη μέση της πίστας με το αγαπημένο τους τραγούδι Περήφανοι μ’ ένα λουλούδι στο στόμα ξέροντας καλά πώς να κρατούν έξω απ’ τη φωτογραφία τα σφάλματα που τους ακρωτηρίασαν     ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣ