Γιώργος Σαραντάρης

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει...

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε, σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα, παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους, τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου και στη σκόνη του καιρού.

Σημαίνει πως φοβόμαστε και η ζωή μάς έγινε ξένη, ο θάνατος βραχνάς.   Έχω δει τον ουρανό   Έχω δει τον ουρανό με τα μάτια μου Με τα μάτια μου άνοιξα τα μάτια του Με τη γλώσσα μου μίλησε Γίναμε αδελφοί και κουβεντιάσαμε Στρώσαμε τραπέζι και δειπνήσαμε Σαν να ήταν ο καιρός όλος μπροστά μας Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε Που γελούσε και δάκρυζε θυμάμαι.   Μόλις Πεθάνει Μόλις πεθάνει Η αγάπη Θέλει σιωπή μεγάλη Για να 'βρει στην άκρη του πόνου Την περίφημη λίμνη Τη λήθη.   Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει Μπορεῖ ἕνας ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀγαπήσει μία γυναῖκα; Ἂς βγεῖ ἔξω Ἂς περπατήσει πρὸς τὴ θάλασσα Ἂς τραγουδήσει Ἀπὸ τὰ κύματα θ᾿ ἀνθίσουν γυναῖκες Ὄχι μοναχὰ γιὰ κεῖνον ποὺ τραγουδᾷ Ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας Ὅλοι θὰ μάθουμε ξανὰ τὸν ἔρωτα Σὰν νὰ μὴν τὸν ξέραμε ποτὲ Σὰν νὰ τὸν εἴχαμε λησμονήσει Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει... Δυο τραγούδια της Άνοιξης Ι Μοῦ φαίνεται, πὼς ἡ ἄνοιξη Σὰν κελαηδᾶ μὲ τρέμει Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα σκοπὸ Νὰ δώσει τοῦ ἔρωτά μου Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα φιλὶ Νὰ σοῦ φιλήσω τὴν καρδιὰ Νὰ σοῦ χαρίσω δυὸ φτερὰ Καὶ νὰ σὲ δῶ δικιά μου ΙΙ Ἔλα νὰ δεῖς τὴν ἄνοιξη ποὺ περπατάει Πού μὲ τὰ σύννεφα ἀγκαλιά μᾶς χαιρετάει Ἔλα νὰ δεῖς τὴν κόρη μου πὼς ἔγινε μεγάλη Καὶ τραγουδάει μὲ μιά φωνὴ ποὺ δὲν ἦταν δικιά της Καὶ τραγουδάει μ' ἕνα παλμὸ ποὺ εἶναι τοῦ κόσμου ὅλου Σὰν νὰ βρέχει τὰ χείλια της στὴ βρύση τ' οὐρανοῦ Σὰν νὰ πετάει ἡ καρδοῦλα της μὲ κάθε χελιδόνι Καὶ νὰ μὴν ξέρει ἡ ἄνοιξη ἂν εἲν' δικιά της κόρη!   Ἀκόμα δὲν μπόρεσα Ἀκόμα δὲν μπόρεσα νὰ χύσω ἕνα δάκρυ πάνω στὴν καταστροφὴ δὲν κοίταξα ἀκόμα καλὰ τοὺς πεθαμένους, δὲν πρόφτασα νὰ δῶ πὼς λείπουνε ἀπὸ τὴ συντροφιά μου, πὼς ἔχασαν τὸν ἀέρα ποὺ ἐγὼ ἀναπνέω καὶ πὼς ἡ μουσικὴ τῶν λουλουδιῶν, ὁ βόμβος τῶν ὀνομάτων ποὺ ἔχουνε τὰ πράγματα δὲν ἔρχεται στ᾿ αὐτιά τους· ἀκόμα δὲν χλιμίντρισαν τ᾿ ἄλογα ποὺ θὰ μὲ φέρουν πλάι τους. Νὰ τοὺς μιλήσω, νὰ κλάψω μαζί τους καὶ ὕστερα νὰ τοὺς σηκώσω ὄρθιους· ὅλοι νὰ σηκωθοῦμε σὰν ἕνας ἄνθρωπος, σὰν τίποτα νὰ μὴν εἶχε γίνει σὰν ἡ μάχη νὰ μὴν εἶχε περάσει πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας.