Θα σου φανεί χαζό που κλαίω μπροστά στο ηλιοβασίλεμα. Ή και που αποφεύγω να πατήσω τα κρινάκια στο πάρκο κάνοντας τα ανάλογα βήματα. 

Θα το βρεις χαζό που δεν σε ζω και προτιμώ να σε υμνώ, να σε φωτίζω και να σε υψώνω σε κάτι μεγαλύτερο απο εμάς : να σε εναποθέτω στις αιώνιες γραμμές ενός ποιήματος. 

Τον θάνατο σκέφτομαι που μέλλει να μας κλέψει ξαφνικά. Και δεν θα είμαστε εμείς πια. Δεν θα είμαστε μαζί πια. Πες μου μετά τι θα είμαστε; Μετα που θα είμαστε;

Χιλιάδες, χιλιάδες ή ένας ένας φεύγουμε. Δεν έχει τίποτα νόημα. Δεν υπάρχει κανένα νόημα. Και αν υπήρχε, σκοτώθηκε εδώ και καιρό, στην αδυσώπητη τούτη γη, που τα κεφαλάκια των παιδιών διαλύονται από βόμβες και τα κορμάκια των ζώων πετσοκόβονται στα σφαγεία.

Χωρίς καμία κακία συχνά λέω πως σας σιχάθηκα. Και αναρωτιέμαι χωρις να το ζυγίζω λογικά, πως αν ορμήσω προς το κενό με την γρήγορη εκκίνηση που χρόνια προπονούσα στον στίβο, το μυαλό στην γραμμή του τερματισμού θα νιώσει ελευθερία;

Ο μπάτσος, ο μπάτσος δεν θα καταλάβει ποτέ τι σημαίνει το σύνθημα στο σώμα μου. Σκότωσε με μια ώρα αρχύτερα, δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για μένα, για σένα και για τον άλλον. Σκότωσε με όπως σκότωσαν τους όμοιους μου αλλά και τους επόμενους που θα έρθουν. Δεν φοβάμαι. Σημάδεψέ με στο κρόταφο, κλώτσα με στα μούτρα, φτύσε με, χύσε το αίμα μου στο πεζοδρόμιο, στο δρόμο, στους τοίχους, στα καταστήματα. Δεν θα καταφέρεις τίποτα.

Είμαι όμορφος σαν ένα ψηλό κυπαρίσσι. Είμαι μια πνοή στο δάσος που σκοτεινιάζει μέσα στο όλο σύμπαν. Οι φίλοι μου με αγαπούν όπως αγαπούν τον Ζακ, την Άννα, τον Παύλο, τον Αντώνη όπως αγαπούν τα λουλούδια και τα πλάσματα του απέραντου ορίζοντα. 

Προχθές γνώρισα ένα αγόρι. Είχε μεγάλα μπράτσα και φορούσε γυαλιά. Μου φάνηκε περίεργο πόσο γρήγορα κατέκτησα την οικειότητα του. Με φίλησε τρυφερά στο κεφάλι και ξάπλωσα στο στήθος του. Αυτή η αίσθηση συντροφικότητας πάντοτε για λίγο κρατεί. Γιατί εγώ προσπαθώ επίμονα υπομονετικά να σε υψώσω σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. 

Ξέρω θα σου φανεί χαζό που γράφω αυτό το ποίημα. 

 

|Δ.Ρ|