|Αλέκος Παναγούλης. Ο άνθρωπος που προσπάθησε να σκοτώσει τον φασίστα. 

Ο άνθρωπος που προσπάθησε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, ο άνθρωπος που θέλησε να μας λυτρώσει και να σπάσει τα δεσμά μας από την τυραννία των χουντικών, ο Αλέκος Παναγούλης, γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1939 κι έκλεισε τα μάτια του την Πρωτομαγιά του '76 . Ήταν πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά των χουντικών. 

Ο Αλέκος Παναγούλης βασανίστηκε φρικτά απ' τους βασανιστές του τους φασίστες προκειμένου να ομολογήσει. Τον χτυπούσαν, τον έβριζαν, τον έκαιγαν με τσιγάρα. Ο ίδιος ανέφερε: "Αυτός που μου κρατάει το κεφάλι αρχίζει να το χτυπάει στον τοίχο. Χτυπάνε σαν μανιακοί. Είναι μανιακοί. Με βρίζουν με τις χειρότερες λέξεις. Με τη γλώσσα στεγνωμένη, προσπαθώ να πετάξω καμιά βρισιά να εξαγριώσω τον Θεοφιλογιαννάκο. Αρπάζει το κλομπ από τον Μπάμπαλη και αρχίζει να με χτυπάει παντού, μέχρις ότου το σώμα μου δεν αντιδράει στα χτυπήματα. Το αίμα δεν κυκλοφορεί πια. Τα σίδερα του κρεβατιού έχουν μπει στο σώμα και ο πόνος φαίνεται σαν βελονιές. Αισθάνομαι να παραλύω. Πότε θα τελειώσει; Ένα χέρι μου φράζει το στόμα. Μου κλείνουν τη μύτη και το στόμα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Είναι το πιο οδυνηρό μαρτύριο. Χτυπήστε με όσο θέλετε, αλλά μην με πνίγετε, σκέφτομαι και συγκεντρώνω κάθε υπόλοιπο δύναμης. Πάλι το χέρι που μου φράζει το στόμα. Πνίγομαι. Πνίγομαι… Μια κραυγή. Ένα χέρι που είναι κοντά μου το δαγκώνω. Είναι ο Θεοφιλογιαννάκος. Μετά ένας λήθαργος".

Η απολογία του στη δίκη, συγκλονιστική: «Το ωραιότερον κύκνειον άσμα οιουδήπτε πραγματικού αγωνιστού, είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσματος μίας τυραννίας και αυτήν τη θέσιν αποδέχομαι».

Το πιο επιβλητικό για μένα, το πιο μεγάλο, αυτή η μαρτυρία στη δίκη των βασανιστών του: "Ήταν ο μόνος τρόπος αμύνης. Η απεργία πείνας. Εάν δεν έκανα την απεργία πείνας, θα μπορούσαν να μου αποσπάσουν οτιδήποτε ήθελαν. Με την απεργία πείνας ήταν υποχρεωμένοι...και μέσα σε 3-4 μέρες θα έπρεπε να με παρουσιάσουν σ' ένα δικαστήριο. Θα με πήγαιναν στο νοσοκομείο. Και γιατί τους έβριζα μετά; Γιατί τους εμπόδιζα να είναι συστηματικοί στο χτύπημα. Δεν μπορούσαν να με χτυπήσουν. Όταν ο δεκανέας που με χτύπαγε, του έλεγα Παπαδοπουλάκι, πρόστυχε, πούστη, τσογλάνι...χτύπαγε χωρίς σύστημα. Έσβηνα. Τελείωνε η ανάκριση."

Ο Αλέκος Παναγούλης, ξημερώματα Σαββάτου Πρωτομαγιάς του 1976 βρίσκεται στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Το αυτοκίνητο που βρίσκεται, τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Δίπλα του δυο άλλα μοιάζουν σαν να κάνουν κόντρα. Βγαίνει από την πορεία. Ακούγεται κρότος. Ο Αλέκος Παναγούλης, στο πίσω κάθισμα του οχήματος, θα ξεψυχήσει λίγο αργότερα. Τα ξημερώματα εκείνης της Πρωτομαγιάς συνέβη πολιτική δολοφονία.

" Χτύπαγε χωρίς σύστημα. Έσβηνα. Τελείωνε η ανάκριση."|

1.

ΜΠΟΓΙΑ

 Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
που βρήκα τη μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν

2.

Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.

3.

Υπόσχεση

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν' αναβρύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι' αγώνα υπόσχεση.