Ποιήματα της Μαργαρίτας Παπαμίχου.


Καμιά φορά νιώθω κάτι

σα να μου κλείνει το λαιμό

η ερώτησή μου στον κόσμο θα ' ναι

που δεν έχει απάντηση


Μακρόθεν

 

Ένα παλιό σου ποίημα

μια μέρα

γυρνάς το κοιτάς

και λες

κάτι μου θυμίζει αυτός ο ξένος

 

  

Ο κύβος του Ρούμπικ

 

Έχουμε εγκλωβιστεί στον κύβο

μας περιστρέφουν δάχτυλα επιδέξια

μας τακτοποιούν χρωματικώς

χάριν ομοιομορφίας

μας περιφράσσουν υδατοστεγώς

γύρω νερό θολό σφαλίζει τα μάτια

μας υψώνουν στο τετράγωνο

μη λείψουμε απ' τον πλανήτη

και τι θ' απογίνουν τόσα ράμφη αρπακτικά

 

 

(Άτιτλο)

Τι κοιτάς μπροστά

πισώπλατα χτυπάει το μέλλον.

 

 

|Η Μαργαρίτα Παπαμίχου μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημοτικό σχολείο και δραστηριοποιείται ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στον ηλεκτρονικό τύπο καθώς και σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας» με το ποίημά της «Ο Χορός του Δερβίση» . Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Μπλε ξαφνικό", εκδόσεις Όστρια (2021).|

 

 


 


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

1. Η ζωή στην αγέλη «Εγώ είμαι εδώ από αγάπη. Μη με φάτε…». Τους είπα. «Έτσι θα είσαι δικός μας. Αν σε φάμε. Έτσι αγαπάμε». Μού είπαν. «Να με φάτε με τρυφερότητα τότε…». Ψιθύρισα. «Μη σε νοιάζει. Η πρώτη δαγκωνιά πονάει. Μετά συνηθίζεις. Και δεν αισθάνεσαι. Τίποτα».   2. Εσείς που με βλέπετε έτσι κατάλευκο Αγνοείτε πόσες χλωρίνες έχω πιει Για να διατηρήσω την λευκότητά μου. Και ανεμίζω στα σκοινιά τού κόσμου Πιασμένος με ένα κόκκινο μανταλάκι στον Σβέρκο Διάφανος σαν σύννεφο Αλλά με καμμένα εντόσθια. Αφόρητο το άνευ νοήματος που φέρω. Το πλένω μόνος μου στο χέρι το βράδυ. Το βρίσκω στεγνό το πρωί. Το ξαναφορώ. 3. Όταν δίνω το χέρι μου σε μια γνωριμία, δεν υπολογίζω ότι ο άλλος ζυγίζει – το βάρος του σε κρέας. Ότι ψάχνει – την ανταλλακτική του αξία στην αγορά. Ότι ψαύει – τον βαθμό ευγενείας του δέρματος, για να το κάνει γάντια για το χειμώνα του. Όταν δίνω το χέρι μου – εμένα δίνω. Όταν μου δίνουν το δικό τους – έχω την πιθανότητα να μου έχουν δώσει τον κόσμο ολόκληρο. Δεν είναι απλό π
Διαβάστε περισσότερα
 1  Μανα τα σωθικά σου αίμα πόνος, κραυγή για τα παιδιά τα αιματοβαμμένα. Μάνα κλάψε, να βρούμε νερό από τα δάκρυα. 2 Μάνα γη, ελευθερώσου! Το χώμα σου το ιερό φωνάζει το όνομά σου.(Γ.Κ) 3 μια κραυγη για δικαιοσυνη και ελευθερια / μαζι , στους δρομους του πλανητη / για τα ξυπολυτα παιδια με τις σφεντονες /για τα νεκρα κοριτσια / για τα αδελφια μας .(Χ.Φρ.) 4 «Δώστε μου πίσω την πατριδα μου, Το χώμα που ανθίζουν ματωμένα λουλούδια  Το χώμα που σκεπάζει γελαστά παιδιά» ( Ε. Ψ) 5 Ελευθερία και Πατρίδα γυρεύω στα δικά μου τα χώματα π '  ορίσατε να ξεδιψούν  με το αίμα των παιδιών μου....(Φ.Μ) 6 Σε μια στενή λουρίδα γης οτι απέμεινε απο σένα πατρίδα Ποτισμένη με άδικο αίμα και δάκρυα Μας σκοτώνουν χρόνια τώρα Στον αγώνα για την λευτεριά με μια σφεντόνα  Μας βαπτίζουν τρομοκράτες  Φωνάξτε μαζί μας σαν άνθρωποι   Λευτεριά στην Παλαιστίνη (Γ.Χρ) 7 Η ψυχή μου κλαίει  Τα μάτια μου κλείνουν από τον τρόμο Χέρια ματωμένα που ψάχνουν άλλα για να κρατηθούν Θέλουμε την γη μας Η σιωπή μας  Οι ανάσε
Διαβάστε περισσότερα
Ένας αρκεί  Ένα ποίημα είσαι. Πολλοί θα σε διαβάσουν. Λίγοι θα σε καταλάβουν. Ένας θα σε νιώσει. Ένας αρκεί. Ίσως για αυτόν να έχεις γραφτεί.  | Καλλιόπη Μπαγουλή- Στάσου λίγο,  Εκδόσεις Ελκυστής (2021)| Η Καλλιόπη Μπαγουλή  γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε και ζει στην Πάτρα.  Το 2021 η συμμετοχή της σε ποιητικό διαγωνισμό Χαϊκού συμπεριλήφθηκε μαζί με τα άλλα προκριθέντα ποιήματα σε συλλογική έκδοση.  Το «Στάσου λίγο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Εκτός από την ποίηση αγαπά το tango. 
Διαβάστε περισσότερα