1.

Η ζωή στην αγέλη

«Εγώ είμαι εδώ από αγάπη. Μη με φάτε…».

Τους είπα.

«Έτσι θα είσαι δικός μας. Αν σε φάμε. Έτσι

αγαπάμε».

Μού είπαν.

«Να με φάτε με τρυφερότητα τότε…».

Ψιθύρισα.

«Μη σε νοιάζει. Η πρώτη δαγκωνιά πονάει.

Μετά συνηθίζεις. Και δεν αισθάνεσαι.

Τίποτα».

 

2.

Εσείς που με βλέπετε έτσι κατάλευκο

Αγνοείτε πόσες χλωρίνες έχω πιει

Για να διατηρήσω την λευκότητά μου.

Και ανεμίζω στα σκοινιά τού κόσμου

Πιασμένος με ένα κόκκινο μανταλάκι στον

Σβέρκο

Διάφανος σαν σύννεφο

Αλλά με καμμένα εντόσθια.

Αφόρητο το άνευ νοήματος που φέρω.

Το πλένω μόνος μου στο χέρι το βράδυ.

Το βρίσκω στεγνό το πρωί.

Το ξαναφορώ.

3.

Όταν δίνω το χέρι μου σε μια γνωριμία,
δεν υπολογίζω ότι ο άλλος ζυγίζει –
το βάρος του σε κρέας.

Ότι ψάχνει – την ανταλλακτική του αξία στην αγορά.
Ότι ψαύει – τον βαθμό ευγενείας του δέρματος,
για να το κάνει γάντια για το χειμώνα του.

Όταν δίνω το χέρι μου – εμένα δίνω.
Όταν μου δίνουν το δικό τους – έχω την πιθανότητα
να μου έχουν δώσει τον κόσμο ολόκληρο.

Δεν είναι απλό πράγμα οι χειραψίες.
Κινδυνεύεις κάποιες φορές να μείνεις δίχως χέρια.

Δείτε πόσοι γύρω μας προχωρούν
με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες ως τους αγκώνες.

 

4.

"Κάνω περίεργες ερωτήσεις στους ανθρώπους.
Σήμερα ρώτησα κάποιον:
-Σας λείπει ένα κουμπί. Δεν κρυώνει η ζωή σας;
Προχθές ρώτησα έναν περαστικό που δεν με ήξερε:
-Γιατί δεν με αγαπάτε;
Γενικά- πάντα ρωτάω τους άλλους.
Όχι πώς τους λένε και τι επαγγέλλονται.
Πιο φυσικά πράγματα ρωτώ:
-Γιατί στάζετε τόση λύπη;
-Γιατί κρύβετε το σκοτάδι σας;
-Γιατί δεν κοιτάζετε κανέναν γύρω σας;
-Πονάτε;
-Σας πέθανε κάτι; Κάποιος;
-Πως είστε;
Ειδικά αυτό το: Πώς είναι οι άλλοι.
Το ρωτάω.
Θέλω να ξέρω, αν είναι καλά.
Λένε κάτι, αλλά δεν είναι απάντηση.
Κάτι που δεν λέει τίποτα λένε- συνήθως.
Γιατί νομίζουν πως δεν το εννοώ- ό,τι ρώτησα.
Αλλά εγώ-όλα τα εννοώ.
Δεν ξέρουν ότι νοιάζομαι για αυτούς.
Ότι είναι στη φύση μου να νοιάζομαι.
Πολλοί όταν καταλάβουν ότι νοιάζομαι- ξαφνιάζονται.
Κάποιοι τρομάζουν.
Λένε: Τι θέλεις από μένα;
Ή- το εννοούν κι ας μη το λένε.
Αλλά εγώ δεν θέλω κάτι.
Τίποτα δεν θέλω.
Απλώς- νοιάζομαι.
Είναι στη φύση μου.
Μη με παρεξηγείτε..."

 

5.

Έναν έρωτα παρακαλώ.
Διπλό. Χωρίς πάγο. Σκέτο.
Να μου κάψει τη συνείδηση.
Σώμα να απομείνω.
Ασήμαντο.
Μωρός εαυτός.
Άγνωστος.
Άλλος.
 

6.

Όταν σου μιλάει ο άλλος για όσα τον τσακίζουν,
μην του απαντάς λες κι είναι πλατάνι.
Ως στάχυ σου εξομολογείται.

Τσιμάρας Τζανάτος

|Ο Τσιμάρας Τζανάτος (1960-2022) γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζούσε στην Αθήνα. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου, Θέατρο και Ιστορία της Τέχνης. Δούλεψε αρχικά σαν ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Από τα μέσα του ΄90 αποσύρθηκε για να επιστρέψει το 2013 επί σκηνής στηρίζοντας το σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο και σε ειδικές συνεργασίες σε έργα ρεπερτορίου.
Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε το 2004 με το κείμενο «Έξοδος» στο έργο «Ονείρου Οδύσσεια» (Δ. Δημητριάδη, Α. Δήμου, Μ. Πολιτοπούλου, Ε.Πέγκα κ.ά./ Εκδόσεις Univercity Press) που ανέβηκε στο ΚΘΒΕ και με το «Μαζί Ποτέ» το 2009 (βασισμένο στην ταινία του Φατίχ Ακίν Gegen die Wand/Head On) σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη/Dame Blance.
Tο έργο του «Εκκρεμότητα» παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο στο πλαίσιο των Αναγνώσεων/ Αναλόγιο 2013 υπό την επιμέλεια της Σίσσυς Παπαθανασίου και στο Λονδίνο από το Theater Lab Company της Αναστασίας Ρεβή σε μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου με τον τίτλο Suspense (Εκδόσεις Ηρόδοτος 2014), και ως πλήρης παράσταση στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ στο Φεστιβάλ Ελληνικού έργου του 21ου αιώνα σε καλλιτεχνική επιμέλεια Λείας Βιτάλη και σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα/Nova Melancholia.
Τον Δεκέμβριο του 2013, σε επαφή με κρατούμενους οροθετικούς και χρήστες των φυλακών Κορυδαλλού και τη ΜΚΟ ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΩ παρουσιάστηκε το έργο του «Κ.» που γράφτηκε για να παιχτεί από τους ίδιους τους κρατούμενους στο χώρο της φυλακής Στις Αναγνώσεις 2014 στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ παρουσιάστηκε το θεατρικό του έργο «Δεσποινίς Δυστυχία/Miss Misery» σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη.
Το 2015 κυκλοφόρησε σε μορφή αφηγήματος η «Δεσποινίς Δυστυχία» από τις Εκδόσεις Σοκόλη, και παρουσιάστηκε το «Κ.» σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη με 20 ηθοποιούς/περφόρμερς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο πλαίσιο της διημερίδας Θέατρο και Φυλακή.
Το 2017 για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παραστάθηκε το έργο του «Κώστας Νούρος: Ξένος δυο φορές», μια μουσική βιογραφία που παίχτηκε σε αυθεντικές ταβέρνες του Πειραιά σε μια συνεργασία με την Ανθή Γουρουντή/Libro Coro και τη Χρύσα Καψούλη, και στο Αναλόγιο Ελληνικού Λόγου 2018 του ΔΘΠ το έργο του «Πόσα ζώα χωράει ένας άνθρωπος».
Η «Εκκρεμότητα» ανέβηκε το 2018 εκ νέου, από μια ομάδα νέων ηθοποιών σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Βογιατζή, στο Θέατρο Μικρή Αργώ.
Το 2018 ανέβηκε στο θέατρο Φούρνος ως πλήρης παράσταση το θεατρικό «Δεσποινίς Δυστυχία» σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη, και τιμάται με το Βραβείο «Κάρολος Κουν» 2018 Δραματουργίας Ελληνικού Έργου, και συμπεριλήφθη με τον τιτλο “Signorina Infelicita” στον τόμο Ανθολογία Σύγχρονων Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Θεάτρου της Νάπολη 2019, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Νάπολη με το κείμενο «ID : Αχινός/Riccio del mare» σε μετάφραση Τζίνας Καρβουνάκη για την παράσταση «629: Uomini in Gabbia» σε σκηνοθεσία Mario Gelardi σε συνεργασία με σύγχρονους Ιταλούς και Ισπανούς θεατρικούς συγγραφείς.
Το Σεπτέμβριο του 2021 κυκλοφόρησε από την Κάπα Εκδοτική, η ποιητική συλλογή «Αγνώστου Η βία του βίου» (Ποιήματα 2010-2021). Έφυγε από τη ζωή το 2022.| Πηγή Βιβλιονετ